LIEFDE
Begin november. Ik was er klaar voor. Een blog over de laatste positieve emotie in mijn rijtje: liefde.
Opgezocht wat de professor van de positieve emoties, Barbara Fredrikson, erover gezegd had, goede invalshoek gevonden, mooie foto erbij.
En toen werd alles anders.
Mijn vader ging dood. Mijn fitte, sterke, liefhebbende papa zakte op de golfbaan in elkaar. Een dag later hebben we hem moeten laten gaan.
Toen ging het over verdriet, ongekend verdriet.
Maar ook over liefde.
De liefde tussen mijn ouders, die mijn dappere moeder zo mooi verwoordde op de crematie.
De liefde in het hele gezin, die ervoor zorgde dat we hem een prachtig afscheid hebben gegeven.
Zijn onmetelijke liefde voor zijn kleinkinderen en achterkleinkind, die hij ook in grote mate terug kreeg.
De liefde die sprak uit de vele vele reacties die we ontvingen. Soms uit onverwachte hoek. Voor ons, voor hem. We waren verrast en ontroerd over wat hij voor zoveel mensen betekend heeft.
En het ging het over zijn liefde voor mij. Van het begin tot het eind.
Ik wens je een jaar vol gezondheid, voorspoed en geluk toe.
Maar vooral vol liefde.